Συγκλονίζει η απόφαση μίας νεαρής γυναίκας από την Αυστραλία να βάλει τέλος στη ζωή της με ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία λόγω μίας ανίατης αρρώστιας.

Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το news.com, η 25χρονη Αναλίζε Χόλαντα ήθελε να «πεθάνει με τους δικούς της όρους», μετά από χρόνια ταλαιπωρίας από μία σπάνια και ανίατη νευρολογική ασθένεια.

Η 25χρονη ήταν άρρωστη από τότε που ήταν παιδί, υπομένοντας επανειλημμένες νοσηλείες, καθώς οι γιατροί προσπαθούσαν, επί πολλά χρόνια χωρίς επιτυχία, να διαγνώσουν από ποια ασθένεια υπέφερε.

Από πολύ μικρή βασανιζόταν από χρόνιο πόνο, ναυτία και εμετούς, που αποδείχθηκε ότι ήταν βαριά συμπτώματα της αδιάγνωστης πάθησης.

Μάλιστα, για πολύ μεγάλο διάστημα πριν από τη διάγνωσή της, το εντερικό σύστημα της Ανελίζε υπολειτουργούσε σαν να έπασχε από απόφραξη εντέρου, παρά το γεγονός ότι στις εξετάσεις δεν φαινόταν να έχει το παραμικρό πρόβλημα.

Τι είναι η αυτόνομη γαγγλιοπάθεια που διαγνώστηκε

Οι γιατροί επέλεξαν να τη σιτίζουν με σωλήνες σίτισης, οι οποίοι, όμως, αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί, καθώς συνέχιζε να κάνει εμετό. Όταν συνειδητοποίησαν ότι το στομάχι της δεν άδειαζε, την έθεσαν σε ολική παρεντερική διατροφή, η οποία παρέχει θρεπτικά συστατικά μέσω ενδοφλέβιας χορήγησης για να παρακάμψει την πέψη.

Η Αναλίζε διαγνώστηκε τελικά σε ηλικία 18 ετών, με αυτόνομη γαγγλιοπάθεια, ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα που επιτίθεται στα αυτόνομα γάγγλια, τα νεύρα δηλαδή, που είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο των ακούσιων σωματικών λειτουργιών. Μέχρι να γίνει 22 ετών, της είχαν πει ότι η κατάστασή της ήταν ανίατη.

Μιλώντας στο news.com, η 25χρονη δήλωσε πως «λόγω της ενδοφλέβιας χορήγησης που εισέρχεται κατευθείαν στην κυκλοφορία του αίματος, αν κολλήσω κάποια λοίμωξη, η κατάσταση μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε σήψη, κάτι που είναι πολύ, πολύ επικίνδυνο».

Η Χόλαντ πρόσθεσε ότι είχε γλιτώσει από σήψη 25 φορές. Η σήψη είναι μία απειλητική για τη ζωή κατάσταση κατά την οποία η αντίδραση του οργανισμού σε μια λοίμωξη βλάπτει τους δικούς του ιστούς και όργανα.

Τα φάρμακα που λάμβανε η νεαρή γυναίκα έχουν αποδυναμώσει τα οστά της σε σημείο σοβαρής οστεοπόρωσης, καταδικάζοντας σε διαρκή πόνο και με αποτέλεσμα τέσσερα κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, ένα κάταγμα στο στέρνο και σχεδόν υψηλή πίεση στην καρδιά και μόνιμη δυσλειτουργία στους πνεύμονές της.

«Μπαμπά, έχω βαρεθεί, σε παρακαλώ άσε με να φύγω»

«Ζω άθλια. Δεν μπορείς να το αλλάξεις, οπότε πρέπει απλώς να το αντιμετωπίσεις πραγματικά. Παρόλο που υπάρχουν όμορφες στιγμές στις μέρες μου, είναι εξαντλητικές και ατέλειωτες. Βιώνω χρόνιο εξουθενωτικό πόνο», είπε η Χόλαντ.

Περιγράφοντας πώς ζει, λέει ότι «η ζωή όλων κινείται και εγώ απλώς είμαι κολλημένη. Δεν ζω. Επιβιώνω κάθε μέρα, κάτι που είναι δύσκολο», είπε, σημειώνοντας ότι η ασθένειά της μοιάζει με «περπάτημα σε ένα χωράφι με νάρκες».

«Η ζωή για μένα τώρα είναι να σηκώνομαι κάθε μέρα κάνοντας ό,τι χρειάζεται ιατρικά, παίρνοντας τα παυσίπονα, προσπαθώντας να περάσω τη μέρα, απλώς για να πάω για ύπνο και να τα κάνω όλα ξανά. Έχω την πιο απίστευτη ομάδα γιατρών και νοσοκόμων που έχουν παρακολουθήσει τι έχω περάσει και τους είπα ότι δεν το θέλω πια αυτό», πρόσθεσε.

Γνωρίζοντας ότι η ζωή της θα τελειώσει, η 25χρονη δήλωσε ότι αποφάσισε να «πεθάνει με τους δικούς της όρους» με εθελοντική υποβοηθούμενη θανάτωση (VAD), μια νόμιμη επιλογή στην Αυστραλία που παρέχει σε ασθενείς σε τελικό στάδιο αυτοχορηγούμενα φάρμακα που τερματίζουν τη ζωή τους.

«Θυμάμαι να μιλάω με τον μπαμπά μου στην κουζίνα ένα βράδυ και του είπα: “Μπαμπά, έχω βαρεθεί”. Και εκείνος είπε: “Άρα τα παρατάς;”», είπε.

Είπε ότι το σημείο καμπής για τον πατέρα της, τον Πάτρικ, ήρθε όταν οι γιατροί την ανάνηψαν στο νοσοκομείο και την παρακάλεσε: «Μπαμπά, σε παρακαλώ άσε με να φύγω».

Η μητέρα της Ανελίζε Χόλαντ, η Αρμάντα, εξακολουθεί να ελπίζει σε ένα θαύμα, παρόλο που «καταλαβαίνει τις προκλήσεις» που αντιμετωπίζει η κόρη της.

Μετά από μια διαδικασία αξιολόγησης που διήρκησε τρεις εβδομάδες, η 25χρονη από την Αυστραλία έλαβε έγκριση για να πεθάνει με υποβοηθούμενη αυτοκτονία.

«Νομίζω ότι είναι τόσο περίεργο να είναι κανείς χαρούμενος, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενη όταν έμαθα ότι εγκρίθηκε, έκλαιγα», δηλώνει, ενώ αισθάνεται τυχερή που της δόθηκε αυτή η επιλογή.

Τέλος, εξηγεί πως «είναι ένα από τα πιο γενναία πράγματα που θα μπορούσες ποτέ να κάνεις, να πεις ότι θέλω ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Δεν είναι σαν να μην τα παρατάς. Έχεις περάσει αρκετά και πάλεψες σκληρά».