Μέτρια προς καλή χαρακτηρίζεται η εφετινή παραγωγή ελαιολάδουο όγκος της οποίας αναμένεται να είναι μεταξύ 200.000 και 250.000 τόνων, με την γενική εικόνα να μη διαφέρει σημαντικά από την περσινή χρονιά, με ορισμένες περιοχές ωστόσο να εμφανίζουν μικρή μείωση και άλλες ελαφρώς βελτιωμένη απόδοση.

«Σε άλλες περιοχές η κατάσταση είναι καλύτερη, σε άλλες χειρότερη», ανέφερε ο πρόεδρος της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Ελαιολάδου, Μανώλης Γιαννούλης, σε δηλώσεις του στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, επισημαίνοντας πως η διακύμανση σχετίζεται με τις κλιματικές συνθήκες και τη φυσική εναλλαγή της καρποφορίας της ελιάς. Και εξηγεί «η Κρήτη που πέρυσι είχε καλή παραγωγή, φέτος είναι κατά τι χαμηλότερη. Έχει να κάνει με τις βροχοπτώσεις, το κρύο, την ανθοφορία. Το λιόδεντρο δεν μπορεί να δώσει δύο συνεχόμενες χρονιές μεγάλη παραγωγή».

Ο κ. Γιαννούλης τονίζει ότι σαφή εικόνα για την παραγωγή θα υπάρχει προς το τέλος Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου, παρόλο που όπως λέει «στην Ελλάδα δεν έχουμε επίσημη καταγραφή της παραγωγής. Τα στοιχεία που αναφέρονται είναι πάντα εκτιμήσεις».

Αναφορικά με τις τιμές αναμένει ότι η φετινή χρονιά θα είναι “ήσυχη” από πλευράς διακυμάνσεων. “Δεν θα δούμε τα ιστορικά χαμηλά των προηγούμενων ετών. Η παραγωγή σε όλη τη Μεσόγειο είναι μέτρια προς καλή, δεν υπάρχει υπερπαραγωγή. Το ισοζύγιο προσφοράς και ζήτησης είναι ήρεμο”, δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι τιμές παραγωγού αυτή την περίοδο κυμαίνονται μεταξύ 4 και 5 ευρώ το κιλό, επίπεδα που αναμένεται να διατηρηθούν. Στα ράφια των σούπερ μάρκετ οι καταναλωτές προμηθεύονται το λάδι μεταξύ 7-8 ευρώ το κιλό όπως σημείωσε. “Φαίνεται ότι θα είναι μια ήρεμη χρονιά, χωρίς ακραίες διακυμάνσεις. Υπάρχει επάρκεια προϊόντος και σταθερότητα στην αγορά”, κατέληξε.

Το κόστος παραγωγής και η κλιματική αλλαγή τα βασικά προβλήματα

Κατά τον πρόεδρο της ΕΔΟΕ, δύο είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια για τον κλάδο: το υψηλό κόστος παραγωγής και οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. “Το κόστος παραγωγής στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ υψηλό, λόγω του τρόπου που καλλιεργούμε. Οι ελιές είναι φυτεμένες στα μειονεκτικά, πετρώδη και επικλινή εδάφη, συνήθως ξερικά – περιμένουμε το θεό να τις ποτίσει”, σημείωσε.

Η μείωση των βροχοπτώσεων και οι ήπιοι χειμώνες επιδεινώνουν την κατάσταση. “Η ελιά χρειάζεται κρύο και νερό για να αναπτυχθεί σωστά. Όταν αυτά λείπουν, έχουμε πρόβλημα”, εξήγησε. Παράλληλα, αναφέρθηκε και στο υψηλό κόστος συλλογής, λόγω της αδυναμίας εκμηχάνισης της συγκομιδής. “Στην Ελλάδα δεν είναι εφικτό να γίνει συλλογή με μηχανικά μέσα, όπως στην Ισπανία ή την Πορτογαλία. Το μεροκάματο έχει διπλασιαστεί, από 30-35 ευρώ πριν την πανδημία, σήμερα έχει ξεπεράσει τα 60 ευρώ” επισήμανε στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων υπογραμμίζοντας ότι πέρα από αυτό “οι εργάτες είναι και δυσεύρετοι”.

Ο κ. Γιαννούλης επισημαίνει ότι για να γίνει η ελληνική ελαιοκαλλιέργεια πιο ανταγωνιστική, απαιτούνται συντονισμένες προσπάθειες, επενδύσεις και καλύτερη οργάνωση. «Η διαδικασία για να γίνει ανταγωνιστικό το προϊόν είναι μακροχρόνια και κοστοβόρα. Χρειάζονται κεφάλαια και οργάνωση – στοιχεία που δυστυχώς λείπουν», υπογράμμισε, σημειώνοντας ωστόσο ότι υπάρχουν αξιόλογες μεμονωμένες προσπάθειες επιχειρήσεων που συμβάλλουν θετικά.

Αναφορικά με τις εξαγωγές, ο πρόεδρος της ΕΔΟΕ στάθηκε στη θετική εξέλιξη της τυποποίησης. «Από τους 20-25 χιλιάδες τόνους τυποποιημένου ελαιολάδου που εξάγαμε πριν λίγα χρόνια, έχουμε φτάσει σχεδόν στις 40 χιλιάδες. Είναι μια καλή πορεία που δείχνει προοπτική», επισήμανε.