Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε: ότι δεν επιθυμεί τα προνόμια και την ασφάλεια των βουλευτικών οργάνων, βάζοντας στην όλη συζήτηση το ηθικό στοιχείο.
Παράλληλα ότι η παραίτηση του δεν σημαίνει αποχώρηση από την πολιτική αλλά αντίθετα τον απελευθερώνει για να συναντηθεί δίχως περιορισμούς και περισπασμούς με το λαϊκό κίνημα, το οποίο θεωρεί ως μόνο ελπιδοφόρο παράγοντα για την αλλαγή του πολιτικού τοπίου
Σημειώνει ότι η Βουλή είναι δημοκρατικά απογυμνωμένη και δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο της. Απευθύνεται στους «συντρόφους του», όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «σε όλους όσους πορευτήκαμε» άρα ενδεχομένως και της Νέας Αριστεράς, όπως και πολλούς εκτός των κομμάτων, διαβεβαιώνοντας ότι «Δεν θα είμαστε αντίπαλοι. Και ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». Ασκεί κριτική και στα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, κυρίως στο ΠΑΣΟΚ αν και δεν το κατονομάζει γιατί δεν παραμέρισαν τις κομματικές ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η συνεργασία και η αλλαγή.
Συνέπειες και ζυμώσεις
Το πότε ακριβώς θα προχωρήσει στη ίδρυση κόμματος είναι ανοικτό και σε σημαντικό βαθμό θα εξαρτηθεί όχι μόνο από τους προσωπικούς του υπολογισμούς αλλά και από τις εξελίξεις στα πολιτικά πράγματα, σε μία συγκυρία που η κυβέρνηση αποδυναμώνεται δημοσκοπικά και αυξάνεται η δυσαρέσκεια και οι διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της. Επιπλέον αμφισβητείται από τον Αντώνη Σαμαρά που ετοιμάζει νέο κόμμα, αλλά και από τον Κώστα Καραμανλή που από κοινού εκφράζουν την ευρύτερη Δεξιά παράταξη.
Μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιοριστεί στην κριτική στη νέα διεθνή κατάσταση που προέκυψε με την ηγεσία Τραμπ και φυσικά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δίχως όμως να έχει ξεδιπλώσει μία συνολική και συνεκτική πρόταση υπέρβασης ως αριστερή πρόταση. Ψήγματα της προβληματικής του έδωσε με την τελευταία του εμφάνιση στη Σορβόνη όπου ξεκαθάρισε ότι «η Ευρώπη έχει την λάθος ηγεσία», τάχθηκε υπέρ της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου για την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων και κατέληξε ότι η Αριστερά θα πρέπει να πάρει το μέλλον της Ευρώπης στα χέρια της. Μπορεί το ποιοι θα τον πλαισιώσουν στο εγχείρημα να είναι σημαντικό, ωστόσο είναι σαφές ότι ένα ευρύτερο κίνημα πολιτικής αλλαγής δεν μπορεί να θεμελιωθεί μόνο στην υπαρκτή απαίτηση να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η συνολική πολιτική πρόταση που θα καταθέσει, ξεκινώντας από το βιβλίο του που θα εκδοθεί τον Οκτώβριο ή στις αρχές Νοεμβρίου θα είναι καθοριστικό στοιχείο για την δυναμική που θέλει να δημιουργήσει και να εκφράσει.
Θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ – ποιοι θα τον ακολουθήσουν
Η πρώτη παρενέργεια από την αποχώρηση του είναι η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο η παραμονή του συγκρατούσε ένα ποσοστό δυσαρεστημένων εντός των τειχών. Τώρα, όσοι έχουν απομακρυνθεί δεν θα σκεφτούν την επιστροφή αλλά θα κατευθυνθούν ή θα περιμένουν την επόμενη πολιτική κίνηση του Αλέξη Τσίπρα. Παράπλευρη απώλεια θα υπάρχει και στο ΠΑΣΟΚ καθώς ένας κόσμος της ευρύτερης κεντροαριστεράς θα στρέψει αλλού την προσδοκία και την ελπίδα του.
Κάπως έτσι δημιουργείται και ένα πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι βουλευτές που θα ακολουθήσουν τον Αλέξη Τσίπρα και ήδη έχουν εκφράσει δημοσίως την πρόθεσή τους θα βρεθούν σε δύσκολη θέση:
θα είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εν αναμονή της μετακίνησης τους στο νέο κόμμα; Βέβαια ένα ερώτημα είναι ποιους θα δεχθεί μαζί του όταν θα αρχίσει να οργανώνει τον δικό του πολιτικό φορέα. Από την άλλη και ο ίδιος θα κάνει μία επιλογή που δεν θα παραπέμπει στο παρελθόν και δεν θα αναπαράγει την φθοροποιό συζήτηση για τα σφάλματα της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη στελέχη όπως ο Παύλος Πολάκης και ο Νίκος Παππάς είναι σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.
Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν επιθέσεις από άλλους πρώην συντρόφους όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Στην ευρύτερη μεγάλη εικόνα τώρα σε μία συγκυρία που η κυβέρνηση είναι σε υποχώρηση δημιουργούνται οι προϋποθέσεις συνολικής ανασύνθεσης του πολιτικού συστήματος, από την Αριστερά με τον Αλέξη Τσίπρα και από τα Δεξιά με τον Αντώνη Σαμαρά.
