Η υπόθεση αφορά τον θανάσιμο τραυματισμό οδηγού ταξί στην Εθνικό Οδό Αθηνών – Λαμίας, μετά την πρόσκρουση του στα μεταλλικά στηθαία.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την αίτηση του Δημοσίου, επικύρωσε την καταβολή ποσού 240.176 ευρώ για ψυχική οδύνη, εκ των οποίων 70.176 ευρώ στη σύζυγο του θανόντος, 100.000 ευρώ στην κόρη και 70.000 ευρώ στην μητέρα του.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 1126/2020 ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΤΕ ΑΠ’ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ Κ. ΝΑΣΤΟ, ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΠΑΡ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ, ΜΕ ΕΔΡΑ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ.

Του Χρήστου Νάστου

Το Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε προσφάτως μια εξόχως ενδιαφέρουσα απόφαση.

Το Ανώτατο Δικαστήριο με την με αριθμό 1126/2020 απόφαση του με Προεδρεύουσα την Αντιπρόεδρο Σπ. Χρυσικοπούλου και Εισηγητής τον Σύμβουλο Χρ. Λιάκουρα, απέρριψε την αίτηση αναιρέσεως την οποία είχε ασκήσει το Ελληνικό Δημόσιο κατά της με αριθμό 4446/2014 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.

Το Δικαστήριο έκρινε μεν πως σε μεγάλο ποσοστό της τάξης του 80% ο οδηγός του ταξί ήταν συνυπαίτιος του θανάσιμου τραυματισμού του καθώς με τη συμπεριφορά του περί την οδήγηση, ο οποίος A«ανεξαρτήτως αν φορούσε ή όχι ζώνη ασφαλείας, οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, 2,26 ο/οο, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται ως προς την ικανότητα οδήγησης, προέβη σε λανθασμένο χειρισμό λόγω της υψηλής ταχύτητας με την οποία οδηγούσε (120 χλμ/ω αντί του μέγιστου επιτρεπόμενου ορίου των 80χλμ/ω) για τις κυκλοφοριακές συνθήκες και τα τοπογραφικά δεδομένα του ένδικου τόπου του ατυχήματος και σε σχέση με την επιλογή του τόπου και του χρόνου προσπέρασης του δεύτερου οχήματος».

Ωστόσο, σε ποσοστό 20% υπεύθυνο είναι το Δημόσιο από την παράνομη παράλειψη των αρμοδίων οργάνων του, κατά την ενάσκηση της εξουσίας τους που τους έχει ανατεθεί για την ασφαλή συντήρηση των δρόμων και την ορθή τοποθέτηση στηθαίων ασφαλείας.

Ειδικότερα, κατά την κρίση της προσβαλλόμενης απόφασης, ο θανάσιμος τραυματισμός του οδηγού προέκυψε από την είσοδο της μπάρας ασφαλείας μέσα στην καμπίνα του αυτοκινήτου (ταξί) που οδηγούσε ενώ η παραμόρφωση του οχήματος και ο χαρακτήρας του ατυχήματος δεν δικαιολογούν θανάσιμο τραυματισμό. του οδηγού.

Ευθύνεται λοιπόν το Ελληνικό Δημόσιο διότι ενώ είχε υποχρέωση να συντηρεί τους δρόμους και να λαμβάνει κάθε μέτρο για την ασφαλή κυκλοφορία δεν το έπραξε. 

Αν το είχε πράξει ο α θανών, ο οποίος οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλης δεν θα είχε χάσει τη ζωή του.

Εδώ παρατηρούμε την τόλμη του ΣτΕ που επικύρωσε την επιδίκαση των 70.176 ευρώ στη σύζυγο, 100.000 ευρώ στην κόρη και 70.000 ευρώ στην μητέρα για τον θάνατο του 34χρονου, κριθέντος μάλιστα του θανόντος συνυπαίτιου
στην πρόκληση του ατυχήματος και του θανάσιμου τραυματισμού του σε ποσοστό 80%., κρίνοντας ότι δεν είναι υπερβολικά τα ποσά, σε αντίθεση με την
παρατηρούμενη εσχάτως τάση επιδίκασης αισθητά μικρότερων ποσών από τα πολιτικά δικαστήρια

(Δύο μέτρα και δύο σταθμά που δεν εμπεδώνουντο
αίσθημα δικαίου).